Αυτό που χαρακτηρίζει την μεγάλη πλειοψηφία των γονιών στην εποχή μας είναι ένα άγχος για το πώς θα γεμίσουν τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών τους. Τέσσερεις είναι οι βασικοί λόγοι που οδηγούν πολύ συχνά τους γονείς σε μια υπερβολή για τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών τους.
Α) Να αποκτήσουν τα παιδιά όσες περισσότερες γνώσεις και δεξιότητες προκειμένου να έχουν περισσότερα προσόντα για ένα καλύτερο μέλλον.
Β) Να είναι τα παιδιά απασχολημένα με κάτι χρήσιμο ή δημιουργικό προκειμένου να μην καταφεύγουν στη χρήση υπολογιστών, τάμπλετ και τηλεόρασης.
Γ) Να έχουν οι γονείς το κεφάλι τους ήσυχο ότι το παιδί βρίσκεται σε ένα πλαίσιο που εποπτεύεται από ενήλικες (δασκάλους – προπονητές) και έτσι δεν θα χρειάζεται ούτε να ανησυχούν για την ασφάλειά του, ούτε να σπάζουν το κεφάλι τους για να βρουν τρόπους να το απασχολήσουν.
Δ) Αφού έτσι κάνουν όλοι οι γονείς, πρέπει κι εκείνοι να κάνουν το ίδιο!
Ως αποτέλεσμα, τα περισσότερα σημερινά παιδιά ζουν με ένα υπερβολικά γεμάτο πρόγραμμα από πολύ νωρίς στη ζωή τους. Αυτό εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να προκαλεί κάποιο πρόβλημα παρά μόνο ίσως στην τσέπη των γονιών. Αν όμως εμβαθύνουμε λίγο, θα διαπιστώσουμε πως ένα σφιχτό και υπερφορτωμένο καθημερινό πρόγραμμα για τα παδιά έχει μια σειρά από συνέπειες που πρέπει να μας προβληματίσουν.
Α) Το παιδί βγαίνει από τη μία δραστηριότητα και μπαίνει στην επόμενη χωρίς να έχει τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο να κάνει μία παύση για να ξεκουραστεί πνευματικά ή και σωματικά.
Β) Το παιδί δεν προλαβαίνει να μεταβολίσει την εμπειρία από μια δραστηριότητα και να ενσωματώσει τα οφέλη απ’ αυτήν όταν αμέσως ακολουθεί μια άλλη δραστηριότητα.
Γ) Στο υποσυνείδητο του παιδιού καταγράφεται το μήνυμα «Αξίζεις μόνο όταν είσαι σε συνεχή δράση», ή «Για να έχει αξία η ζωή σου πρέπει συνέχεια να μαθαίνεις, να προπονείσαι και να προσπαθείς», ή «Μόνο όταν προσπαθείς και αγωνίζεσαι αξίζεις την αγάπη των γονιών και των φίλων».
Δ) Το παιδί έχει σπάνια ελεύθερο χρόνο για να αφαιρεθεί και να σχετιστεί με τον εαυτό του. Ας σημειώσουμε πως ο χρόνος αφηρημάδας για τα παιδιά λειτουργεί ως ένα είδος διαλογισμού, κάτι που πολλοί προσπαθούμε να βρούμε τον χρόνο να κάνουμε στην ενήλικη ζωή μας πληρώνοντας χρήματα για να έχουμε κάποιον δάσκαλο να μας καθοδηγεί.
Ακούμε από πολλούς γονείς να λένε, αφού το παιδί μου τραβάει και τα παίρνει, τότε πρέπει να μη χάσω την ευκαιρία να το πουσάρω γιατί η ζωή είναι δύσκολη και όσα περισσότερα προσόντα έχει ένα παιδί τόσο το καλύτερο.
Σ’ αυτό το σημείο είναι ανάγκη να θυμηθούμε πως στη ζωή δεν έχουμε έρθει μόνο για να διαπρέψουμε αλλά και για να χαρούμε. Πράγμα που σημαίνει πως αν αντιμετωπίσουμε τα παιδιά μας ως μηχανές που λειτουργούν με κύριο καύσιμο τη γνώση, τότε είναι σα να τα καταδικάζουμε στην αναπηρία! Και εξηγούμαι αμέσως. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει δύο ημισφαίρια και οι άνθρωποι που παραμένουν ψυχικά υγιείς είναι εκείνοι που έχουν ισορροπημένους εγκεφάλους. Στη νευρολογία αυτού του είδους η ισορροπία ονομάζεται απαρτίωση. Τα παιδιά μας οφείλουμε να τα βοηθήσουμε να αποκτήσουν απαρτιωμένους εγκεφάλους γιατί μόνο έτσι θα ζήσουν μια ισορροπημένη ζωή και θα μπορέσουν να αποκτήσουν συναισθηματική νοημοσύνη.
Οι ακαδημαϊκές γνώσεις (μαθήματα σχολείου, ξένες γλώσσες) και η προπόνηση σε κάποιο άθλημα που απαιτεί πειθαρχία, εξασκούν κατά κύριο λόγο το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Το ελεύθερο παιχνίδι, η ενασχόληση με τις τέχνες, ο ελεύθερος μη προγραμματισμένος χρόνος, εξασκούν κατά κύριο λόγο το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου. Οπότε, όταν εξαναγκάζουμε ένα παιδί σε πολλές δραστηριότητες που απαιτούν μελέτη και πειθαρχία, το οδηγούμε στο να αποκτήσει έναν δυνατό αριστερό εγκέφαλο. Είναι σα να οδηγούμε το παιδί στην αναπηρία. Είναι σα να του φοράμε γυαλιά που επιτρέπουν μόνο στο ένα του μάτι να βλέπει. Αυτό θα έχει ως συνέπεια να ατροφήσει το άλλο μάτι!
Οι γονείς που πραγματικά θέλουμε το καλό των παιδιών μας οφείλουμε να βρούμε τρόπους να ενισχύσουμε τη σωστή ανάπτυξη των εγκεφάλων των παιδιών μας προσφέροντάς τους όχι μόνο εγκυκλοπαιδικές και ακαδημαϊκές γνώσεις αλλά και παιχνίδι και ελεύθερο χρόνο. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως εμείς πρέπει να μοιώσουμε ίσως κάποιες δικές μας «υποχρεώσεις» για να μπορέσουμε να χαρούμε με τα παιδιά μας. Γιατί δεν γεννήσαμε παιδιά μόνο για να τα δούμε να διακριθούν αλλά και για να χαρούμε μαζί τους καθώς μεγαλώνουν.
Comments